Wednesday, August 26, 2009

Argentina decriminalises use of cannabis


The Supreme Court in Buenos Aires has ruled that the possession of small amounts of cannabis is allowed in Argentina. The court concluded it is unconstitutional to prosecute people for the private use of the drug.

As a result, the ruling overturns a case from 2006 in which five people were sentenced to prison for the possession of a few joints. The Argentinian government had asked the court to review the case. The government wants to channel money into investigating the drug trade rather than prosecuting users.

After Colombia and Mexico, Argentina is the third South American country to decriminalise the possession of small amounts of drugs. Brazil and Ecuador are also considering the partial legalisation of drugs use.

freedom of expression, you say...


August 19, 2009 swissinfo
Tariq Ramadan sacked over Iran TV connections
Islamic scholar Tariq Ramadan has been fired from his position at a Netherlands university over connections to an Iranian-funded television channel.
In a statement, the municipality of Rotterdam and the Erasmus University Rotterdam said that the Swiss-born theologian's hosting of a programme on Iran's Press TV was "irreconcilable" with his position as a guest professor.
"Although there is no doubt at all concerning Dr Ramadan's personal dedication, both boards found this indirect relationship with a repressive regime, or even the impression of being associated with it, not acceptable," the university wrote.
It said Ramadan should have "immediately and unambiguously" ended its relationship with the channel but noted it was happy with his work.
Ramadan, who will chair an Islamic studies department at Oxford University at the beginning of September, also lost his position as an advisor on integration with the city of Rotterdam.

21 August 2009 RNW
Oxford won't fire Rotterdam's rejected advisor
Oxford University says it sees no reason to break off ties with Islamologist Tariq Ramadan, who was fired earlier this week as a community advisor by the city of Rotterdam.

The city government said his work as a presenter of a state-sponsored programme on Iranian television was incompatible with his duties in Rotterdam.

Mr Ramadan is a professor of Contemporary Islam Studies at Oxford, a post which he has held for the past four years. The British university said in a statement that freedom of expression is a fundamental right. Yet the university adds that it disagrees with Mr Ramadan's views.

The Swiss-Egyptian islamologist also lost his job as a visiting professor at Rotterdam's Erasmus University. Mr Ramadan is furious about his dismissal from his jobs in Rotterdam and is taking the city to court. In his view, the decisions were politically motivated and inspired by the current wave of anti-Islamic sentiments in the Netherlands.

Tuesday, August 25, 2009

Boycott Israel

An Israeli comes to the painful conclusion that it's the only way to save his country.
By Neve Gordon
August 20, 2009 The Los Angeles Times

Israeli newspapers this summer are filled with angry articles about the push for an international boycott of Israel. Films have been withdrawn from Israeli film festivals, Leonard Cohen is under fire around the world for his decision to perform in Tel Aviv, and Oxfam has severed ties with a celebrity spokesperson, a British actress who also endorses cosmetics produced in the occupied territories. Clearly, the campaign to use the kind of tactics that helped put an end to the practice of apartheid in South Africa is gaining many followers around the world.

Not surprisingly, many Israelis -- even peaceniks -- aren't signing on. A global boycott can't help but contain echoes of anti-Semitism. It also brings up questions of a double standard (why not boycott China for its egregious violations of human rights?) and the seemingly contradictory position of approving a boycott of one's own nation.

It is indeed not a simple matter for me as an Israeli citizen to call on foreign governments, regional authorities, international social movements, faith-based organizations, unions and citizens to suspend cooperation with Israel. But today, as I watch my two boys playing in the yard, I am convinced that it is the only way that Israel can be saved from itself.

I say this because Israel has reached a historic crossroads, and times of crisis call for dramatic measures. I say this as a Jew who has chosen to raise his children in Israel, who has been a member of the Israeli peace camp for almost 30 years and who is deeply anxious about the country's future.

The most accurate way to describe Israel today is as an apartheid state. For more than 42 years, Israel has controlled the land between the Jordan Valley and the Mediterranean Sea. Within this region about 6 million Jews and close to 5 million Palestinians reside. Out of this population, 3.5 million Palestinians and almost half a million Jews live in the areas Israel occupied in 1967, and yet while these two groups live in the same area, they are subjected to totally different legal systems. The Palestinians are stateless and lack many of the most basic human rights. By sharp contrast, all Jews -- whether they live in the occupied territories or in Israel -- are citizens of the state of Israel.

The question that keeps me up at night, both as a parent and as a citizen, is how to ensure that my two children as well as the children of my Palestinian neighbors do not grow up in an apartheid regime.

There are only two moral ways of achieving this goal.

The first is the one-state solution: offering citizenship to all Palestinians and thus establishing a bi-national democracy within the entire area controlled by Israel. Given the demographics, this would amount to the demise of Israel as a Jewish state; for most Israeli Jews, it is anathema.

The second means of ending our apartheid is through the two-state solution, which entails Israel's withdrawal to the pre-1967 borders (with possible one-for-one land swaps), the division of Jerusalem, and a recognition of the Palestinian right of return with the stipulation that only a limited number of the 4.5 million Palestinian refugees would be allowed to return to Israel, while the rest can return to the new Palestinian state.

Geographically, the one-state solution appears much more feasible because Jews and Palestinians are already totally enmeshed; indeed, "on the ground," the one-state solution (in an apartheid manifestation) is a reality.

Ideologically, the two-state solution is more realistic because fewer than 1% of Jews and only a minority of Palestinians support binationalism.

For now, despite the concrete difficulties, it makes more sense to alter the geographic realities than the ideological ones. If at some future date the two peoples decide to share a state, they can do so, but currently this is not something they want.

So if the two-state solution is the way to stop the apartheid state, then how does one achieve this goal?

I am convinced that outside pressure is the only answer. Over the last three decades, Jewish settlers in the occupied territories have dramatically increased their numbers. The myth of the united Jerusalem has led to the creation of an apartheid city where Palestinians aren't citizens and lack basic services. The Israeli peace camp has gradually dwindled so that today it is almost nonexistent, and Israeli politics are moving more and more to the extreme right.

It is therefore clear to me that the only way to counter the apartheid trend in Israel is through massive international pressure. The words and condemnations from the Obama administration and the European Union have yielded no results, not even a settlement freeze, let alone a decision to withdraw from the occupied territories.

I consequently have decided to support the Boycott, Divestment and Sanctions movement that was launched by Palestinian activists in July 2005 and has since garnered widespread support around the globe. The objective is to ensure that Israel respects its obligations under international law and that Palestinians are granted the right to self-determination.

In Bilbao, Spain, in 2008, a coalition of organizations from all over the world formulated the 10-point Boycott, Divestment and Sanctions campaign meant to pressure Israel in a "gradual, sustainable manner that is sensitive to context and capacity." For example, the effort begins with sanctions on and divestment from Israeli firms operating in the occupied territories, followed by actions against those that help sustain and reinforce the occupation in a visible manner. Along similar lines, artists who come to Israel in order to draw attention to the occupation are welcome, while those who just want to perform are not.

Nothing else has worked. Putting massive international pressure on Israel is the only way to guarantee that the next generation of Israelis and Palestinians -- my two boys included -- does not grow up in an apartheid regime.

Neve Gordon is the author of "Israel's Occupation" and teaches politics at Ben-Gurion University in Beersheba, Israel.

Monday, August 24, 2009

Turkish Dam Loses European Creditors

August 7, 2009 NY times Online Edition
Defenders of archeology and the rights of Kurdish villagers may have trumped Turkey’s quest to build a massive hydroelectric dam.
In July, German, Swiss and Austrian creditors backed out of the $1.7 billion Ilisu dam project amid a flurry of protests.
The government-backed creditors claim Turkey failed to meet 80 percent of the roughly 150 contract obligations needed to bring the project up to World Bank standards.
This marks the second time the deal has been threatened. In 2001, local opposition groups and non-governmental organizations in Europe helped force a British-backed consortium to renege on the deal before a new German-led consortium, swayed by lucrative construction contracts, signed on to bankroll the dam in 2007.
But loud protest over Turkey’s inability to meet environmental standards, along with an inadequate plan for relocating over 11,000 villagers and protecting precious archeological sites — including the 10,000 year-old village of Hasankeyf — appears to have nixed the deal again.
“We had the impression that the Turkish government was playing a game with us a little bit,” said Erich Stather, state secretary of Germany’s Federal Ministry for Economic Cooperation. He said Turkish officials were vague about meeting contract obligations and made it impossible for his ministry to visit villages slated for flooding without a military escort.
Nonetheless, the Turkish government is pushing ahead with the 1,200 megawatt dam.
The environment minister, Veysel Eroglu, was quoted in a Swiss news report as saying the creditors’ decision was political. He pledged that, if forced, Turkey would bankroll the dam with its own money.
Turkey’s rapid industrialization is driving a flurry of new dams. Currently 148 dams are under construction and plans for 1,400 more are on the books, as a way of tripling the nation’s hydroelectric capacity.
In the past, Turkey has steamrolled over opposition to its major dam projects. But the forcible relocation of Kurdish citizens is a sensitive issue abroad. And according to Erkut Erturk, the campaign coordinator for Doga Dernegi, the leading Turkish opposition group against Ilisu, the European creditors also backed off in part because Turkey started construction without informing them.

Friday, August 21, 2009

Dogu Karadeniz elden gidiyor... resmen.


UNESCO tarafından Türkiye’nin tek ‘Biyosfer Rezerv Alanı’ ilan edilen Macahel Vadisi’nde ‘tehlike çanları’ çalıyor. Tüm Doğu Karadeniz’de olduğu gibi, Macahel Vadisi’ndeki derelerde de Hidroelektrik Santralı (HES) yapılmak isteniyor. Macahel’de EPDK’nın lisans verdiği HES sayısı sekiz.

Sunday, August 16, 2009

Baskin Hoca yine yazmis...

demis ki:

Başbakan Erdoğan 11 Ağustos Salı günü TBMM’de mühim bir konuşma yaptı. Dedi ki: “Hayal gücünüzü zorlayın. Mesele büyümeden çözüme kavuşturulsaydı bugün Türkiye nerede olurdu”.

İlave etti: “Annenin ideolojisi yoktur, siyaseti yoktur, sağcılığı solculuğu yoktur. Yozgat’taki anne ile Hakkari’deki anne oğullarının başında aynı duayı ediyorsa, burada çok ciddi bir yanlış olduğu ortadadır”.

85 yıldır Ermeni ve Kürt sorunu gibi iki Zombi’yi gömme dolaplara tıkıştırmayı çözüm saymış bir ülkenin başbakanı söyledi bunları. Başbakanların söylediği, devleti hem hukuk hem tarih önünde doğrudan bağlar. Bu noktaya gelip dayanan yolların geri gidişi yoktur. Tek çare, ileri yürümektir. Bu yüzden çok önemli.

Üstelik, biz çok değil, daha birkaç sene önce ne başbakanlar gördük, “Devlet için kurşun atan şereflidir” diyerek faili meçhuller ortamında vatandaşın katlini tahrik eden. Ne bakanlar tanıdık, “Ermeni Dölü” diyerek bir seferde hem Ermenilere hem Kürtlere hakaret eden.

Muhalefet partileri bu cesareti nereden buluyor?

12 Ağustos Çarşamba gazetelerinde, yukarıdaki haberin komşusu iki haber daha vardı. ‘Önem’ini sürdürmeyi, ‘her tekere çomak sokmak’ olarak biçimlendiren CHP’li Baykal yine “Türk kimliği bizim milli kimliğimizdir” ezberini gözü kapalı okuyor, MHP’li Bahçeli ise “Vatana ihanet bu! Sonu Yüce Divan’dır!” diye tehdit ediyordu.

İktidar partisinden ikisine de davetiye gitmişti, ikisi de “AKP bizim kapımıza gelmesin, kovalarız!” diye cevap yollamıştı.

Şu anda, Kürt meselesinin çözümü için hem dış hem de ortam nihayet oluşmuş durumda. Irak’ta yenilen ABD çekiliyor, Obama’yla birlikte bölgede bir barış ve istikrar havası esiyor. İçeride kırk bin levent gencin acısı yüreklere oturmuş. “Askere gitmiş, dönememiş’ gençlerin anaları geliyor, ‘cezaevine girmiş, çıkamamış veya dağa çıkmış, inememiş” gençlerin analarıyla Diyarbakır’da buluşuyor, kucaklaşıyor, birlikte ağlıyorlar. JİTEM’in faili malum cinayetleri ardı ardına ortalığa saçılırken.

Böyle bir ortamda bu iki muhalefet partisi bunları söyleyecek cesareti nereden buldular? Çünkü öyle bir ortama girildi ki, 25 yıldır fışkıran kanın devam etmesini savunmak bunlara oy falan kazandırmaz artık. Millet usandı.

Ben size söyleyeyim nereden. AKP’nin tutarsızlığından. Sadece son bir aylık gazete haberlerinden birkaçını vereceğim:

1) Panzerlere taş atan sübyanlara, çocuk mahkemeleri yerine ağır cezalarda yüzlerce yıl hapis veriliyor, yasayı değiştirip bu rezaleti durduran yok.

2) Ergenekon’un generalleri sürekli “temaruz” halinde. Yani, “Bilmemnerem ağrıdı” deyince tahliye ediliyor, sonra da dipçik gibi ortalıklarda dolanıyor. Ama damak kanseri Güler Zere hâlâ içeride. Gatakulliye engel olamıyoruz bari eşitliği sağlayalım, diyen yok.

3) TCDD kampında içki yasaklanıyor (10.07.09), Gn.Md. Süleyman Karaman demeç veriyor: “Yasak yok, sadece satış yapılmıyor. İsteyen dışarıdaki büfelerden alır, içer”.

Vali benim işememe ne karışır?

4) Ordu valisi, “İtikada terstir” diye cami helalarındaki pisuarları kaldırtıyor (08.08.09).

5) Cezaevindeki çevirmene İspanyolca dergi yasağı konuyor (09.09.09). Gerekçe: “Türkçe dışında farklı bir dilde” olması. Yabancı dil bilenleri içeri atıp, Türkçeyi bile bozuk yazan kişileri başlarına gardiyan dikiyoruz.

6) Muğla İl Genel Meclisi, Darbecibaşı K. Evren’in adının okul ve caddelerden kaldırılması için tavsiye kararı alıyor, vali reddediyor (10.08.09).

Aklı başında bir hükümet, hele de böylesine zor ve önemli bir reforma giriştiyse, demokrat kamuoyunu arkasına almak zorundadır. Tutarsızlıkları asgariye indirir, hatta bitirir. Fakat bu saçmalıkların hiçbirine soruşturma açılmıyor.

Ama, “Kaymakamın dansözlü vedasına jet soruşturma” açılıyor (11.08.09).

7) Devam edelim. Üniversite zammını protesto eden 14 genç gözaltına alınıyor (12.08.09). İki gün önce de, TOKİ inşaatlarında çalışan ve paralarını alamayan 7 işçi, sabah saat 06.15’te şantiyeyi basan polisler tarafından yataklarından uyandırılmış ve gözaltına alınmıştı. Oysa, tam bir ay önce Topkapı Sarayı’nda klasik müzik konserini basan Alperenler’den gözaltına alınan olmamıştı.

8) Hepsini bir kenara bırakınız, “Kürt müziğinin Ermeni asıllı efsanevi sesi” Aram Tigran’ın Diyarbakır’a gömülme vasiyetine İçişleri Bakanlığı izin vermiyor (12.08.09).

İşte, canım ciğerim Hrant’ın dediği kelimesi kelimesine buydu: “Evet, Ermeni olarak bu topraklarda gözümüz var! Ama, alıp götürmek için değil, gelip altında yatmak için…”

Gerekçesi: “Türk vatandaşı olmayan kişilerin Türkiye’de gömülmesini öngören yasal bir düzenleme yok”. Peki, gömülmelerini yasaklayan bir düzenleme var mı? O kadar Alman, Alanya’da nereye gömülüyor?

Kaldı ki, pratik açıdan düşünüldüğünde, Kürt ve Ermeni sorunlarını nihayet çözmeye soyunmuş bir iktidar için, samimiyetini ispat bâbında bundan daha büyük bir fırsat olabilir miydi? Ölmüş bir sanatçının gelip de Türkiye’de yatmak istemesi gibi insanî bir olaya karşı çıkmaya, hangi muhalefetin gücü yeterdi?

Bunu bile reddeden bir iktidarın, “Farklılıklar zenginliğimizdir” demesi yeterli mi?

Muhalefet böyle iktidarı bulunca, vurur

Yılların Zombilerini artık gömmeye niyetlenmek tarihsel bir olay. Ama, dökülmüş ve dökülecek kanları siyasi ticaret mevzuu yapmaya hazır olanların aportta beklediği bir ortamda tutarlı, hukuka/adalete saygılı ve demokrat değilsen, bu reformlar için gerekli kamuoyu gücünü arkana yeterince alamazsın.

Devleti kubura düşüren valiye soruşturma açmaz da, vatandaşla iki kadeh içen kaymakama açarsan, alamazsın.

Güler Zere’yi içeride ölmeye mahkum edersen, sabi sübyanlara “örgüt”ten yüzlerce yıl vermeyi mümkün kılan mevzuatı hâlâ yürürlükte tutarsan, yevmiyesi içeride kalan işçileri gözaltına aldırırsan, alamazsın.

Türkiye’nin 85 yıldır boşaltamadığı bağırsaklarını Ergenekon davası sayesinde boşaltmasını sağlayacağına inandırmakta zorlanırsın insanları. Kan ticareti yapanların ekmeğine bal sürdüğünle kalırsın.

O zaman, olan Türkiye’ye olur. Çünkü bugüne kadar bu rezillikleri ortadan kaldırmaya cesaret eden parti gelmedi. Şimdi AKP tutarsızlıktan yarı yolda kalırsa eğer, o zaman hepimize yazıklar olur.

Kürt sorununu çözmenin önkoşulu demokrasi sorununu bitirmektir. Oradan başlamalı.

Friday, August 14, 2009

Politics Explained

I know this is an old joke, but it has been expanded by the iiluminati site. Enjoy...

FEUDALISM: You have two cows. Your lord takes some of the milk.

PURE SOCIALISM: You have two cows. The government takes them and puts them in a barn with everyone else's cows. You have to take care of all of the cows. The government gives you as much milk as you need.

BUREAUCRATIC SOCIALISM: You have two cows. The government takes them and put them in a barn with everyone else's cows. They are cared for by ex-chicken farmers. You have to take care of the chickens the government took from the chicken farmers. The government gives you as much milk and eggs as the regulations say you need.

FASCISM: You have two cows. The government takes both, hires you to take care of them and sells you the milk.

PURE COMMUNISM: You have two cows. Your neighbors help you take care of them, and you all share the milk.

RUSSIAN COMMUNISM: You have two cows. You have to take care of them, but the government takes all the milk.

CAMBODIAN COMMUNISM: You have two cows. The government takes both of them and shoots you.

DICTATORSHIP: You have two cows. The government takes both and drafts you.

PURE DEMOCRACY: You have two cows. Your neighbors decide who gets the milk.

REPRESENTATIVE DEMOCRACY: You have two cows. Your neighbors pick someone to tell you who gets the milk.

BUREAUCRACY: You have two cows. At first the government regulates what you can feed them and when you can milk them. Then it pays you not to milk them. Then it takes both, shoots one, milks the other and pours the milk down the drain. Then it requires you to fill out forms accounting for the missing cows.

PURE ANARCHY: You have two cows. Either you sell the milk at a fair price or your neighbors try to take the cows and kill you.

LIBERTARIAN/ANARCHO-CAPITALISM: You have two cows. You sell one and buy a bull.

SURREALISM: You have two giraffes. The government requires you to take harmonica lessons.

Tuesday, August 11, 2009

Ezra Nawi will be trialed again...

Ezra tried to stop a military bulldozer from destroying the homes of Palestinian Bedouins in the South Hebron region. These homes and the families who live in them have been under Israeli occupation for 42 years. They still live without electricity, running water and other basic services. They are continuously harassed by Israeli settlers and the military.
The
Jewich Voice for Peace would like to continue their support for Nawi: You can sign the petition here and find further info here.

Sunday, August 02, 2009

Endgame'in Önermeleri

Kaynak: Endgame

Birinci Önerme: Uygarlık sürdürülebilir değildir ve asla sürdürülebilir olamaz. Bu aynı şekilde endüstriyel uygarlık için de geçerlidir.
İkinci Önerme: Geleneksel topluluklar, yok edilmedikleri sürece topluluklarının dayandığı kaynakları çoğu kez gönüllü bir şekilde satmaz veya terk etmezler. Ayrıca diğer kaynakların – altın, petrol, vs. – çıkartılabilmesi için topraklarına zarar verilmesine isteyerek izin vermezler. Bu kaynakların çıkartılmasını isteyenler, bu nedenle, geleneksel toplulukları yok etmek için ellerinden gelebilecek her şeyi yaparlar.
Üçüncü Önerme: Yaşam tarzımız – endüstriyel uygarlık – ihtiyaçlara dayanır. Devamlı ve yaygın şiddet olmadan çok hızlı bir şekilde çökecektir.
Dördüncü Önerme: Uygarlık açık bir şekilde tanımlanmış ve yaygın olarak kabul edilmiş ancak çoğu kez açıkça ifade edilmemiş hiyerarşiye dayanır. Hiyerarşide üstte olanların alttakilere uyguladığı şiddet hemen hemen her zaman görünmez, yani, fark edilmezdir. Fark edildiğinde ise, tümüyle rasyonelleştirilir. Hiyerarşinin altında yer alanların üsttekilere uyguladığı şiddet düşünülemez. Bu şiddet gerçekleştiğinde ise şok, korku ve kurbanların fetişleştirilmesiyle ilişkilendirilir.
Beşinci Önerme: Hiyerarşide üstte olanların mülkiyeti alttakilerin yaşamlarından daha değerlidir. Hiyerarşinin üstündekilerin, hiyerarşinin altındakileri yok ederek veya hayatlarını ellerinden alarak kontrol ettikleri mülkiyet miktarını arttırmaları – alışılmış dilde, para kazanmaları – kabul edilebilir. Buna üretim denir. Alttakiler üsttekilerin mülkiyetine zarar verirse, üsttekiler alttakileri öldürebilir veya hayatlarını yok edebilir. Buna adalet denir.
Altıncı Önerme: Uygarlık ıslah edilemez. Bu kültür makul ve sürdürülebilir bir yaşam tarzına doğru gönüllü bir şekilde dönüşüme uğramayacaktır. Eğer onu durduramazsak, uygarlık insanların büyük çoğunluğunu perişan hale getirecek ve (uygarlık, ve de muhtemelen gezegen) çökene kadar gezegenin dengesini bozmaya devam edecektir. Bu bozulmanın etkileri uzun bir süre insanlara ve insan olmayan varlıklara zarar vermeye devam edecektir.
Yedinci Önerme: Uygarlığın çökmesini ne kadar çok beklersek – veya uygarlığı kendimiz alaşağı etmeden önce ne kadar çok beklersek – çöküş o kadar daha savruk olacaktır. Bu sürede ve daha sonrasında yaşayan insanlar ve insan olmayan varlıklar için her şey çok daha kötü olacaktır.
Sekizinci Önerme: Doğal dünyanın gereksinimleri ekonomik sistemin gereksinimlerinden çok daha önemlidir.
Sekizinci Önermenin başka bir şekli: Dayandırıldığı doğal topluluklardan yararlanmayan tüm ekonomik veya sosyal sistemler sürdürülemez, ahlâksız ve aptalcadır. Sürdürülebilirlik, ahlâk ve akıl (ve de adalet) bu tarz ekonomik ve sosyal sistemlerin parçalanmasını, ya da en azından topraklarınıza zarar verilmesine engel olunmasını gerektirir.
Dokuzuncu Önerme: Açıkçası her ne kadar bir gün günümüzdekinden çok daha az insan olacaksa da, nüfustaki bu azalmanın meydana gelebileceği (ya da bu dönüşüme başvurmayı seçtiğimiz dirençsizlik veya eyleme bağlı olarak elde edilebileceği) pek çok yol vardır. Bu yollardan bazıları aşırı şiddet ve yoksunlukla tanımlanacaktır: nükleer kıyamet, örneğin, hem nüfusu hem de tüketimi düşürecektir, ancak bunu korkunç bir şekilde yapacaktır; aynı şey çöküşü takip edecek aşırılığın devamı için de geçerlidir. Daha az şiddetle tanımlanabilen başka yollar da vardır. Bununla beraber, bu kültürün hem insanlara hem de doğal dünyaya karşı uyguladığı günümüzdeki şiddet seviyeleri dikkate alındığında, nüfus ve tüketimdeki düşüşler ister istemez şiddet içereceklerinden değil de şiddet ve yoksunluk olağan hale geldiğinden, nüfus ve tüketimde şiddet ve yoksunluğu içermeyen düşüşlerden bahsetmek mümkün değildir. Yine de nüfus ve tüketimi düşürmenin bazı yolları, hâlâ şiddetli olsalar da, kaynakların fakirden zengine doğru (çoğu kez zorla) akışının sebep olduğu ve gerekli kıldığı günümüzdeki şiddet seviyelerini azaltmayı kapsayacaktır. Elbette doğal dünyaya karşı uygulanan günümüzdeki şiddette de bir azalmayla işaret edilecektir. Kişisel ve kolektif olarak devam eden ve belki de uzun dönem dönüşüm süresince meydana gelen bu şiddetin hem miktarını azaltabilir hem de karakterini yumuşatabiliriz. Veya belki de yapamayız. Ancak şu kesindir ki: bu konuya aktif bir şekilde yaklaşmazsak – kötü durumumuz ve bu durumla ilgili ne yapacağımız hakkında konuşmazsak – şiddet hiç şüphesiz çok daha şiddetli, yoksunluk çok daha aşırı olacaktır.
Onuncu Önerme: Bir bütün olarak kültür ve onun çoğu üyesi çıldırmıştır. Kültür bir ölüm dürtüsüyle, hayatı yok etme dürtüsüyle güdülüyor.
On birinci Önerme: Başından beri, bu kültür – uygarlık – bir işgal kültürü olmuştur.
On ikinci Önerme: Dünya üzerinde zengin insan yoktur, fakir insan da yoktur. Sadece insanlar vardır. Zenginler bir değeri olduğu iddiasında bulundukları çok fazla yeşil kâğıt parçalarına sahip olabilirler – ya da farz edilen zenginlikleri çok daha soyut olabilir: banka bilgisayarlarındaki sayılar – ve fakirler bu kâğıt parçalarına sahip olmayabilirler. Bu “zenginler” toprağın sahibi olduklarını iddia ederler ve “fakirler” çoğu kez aynı iddiada bulunma hakkından mahrum edilir. Polisin asıl amacı çokça yeşil kâğıt parçalarına sahip olanların kuruntularını yerine getirmektir. Yeşil kâğıtları olmayanlar genelde hemen hemen yeşil kâğıtlara sahip olanlar gibi hızla ve tümüyle bu kuruntulara sahip olurlar. Bu kuruntular gerçek dünyada beraberinde çok büyük sonuçlar getirirler.
On üçüncü Önerme: Gücü elinde tutanlar zor ile yönetirler, ve illüzyonlarla ilişkimizi ne kadar erken kesersek, en azından ne zaman ve nerede direnip direnmeyeceğimiz hakkında makul kararlar almaya başlayabiliriz.
On dördüncü Önerme: Doğumdan itibaren – ve muhtemelen ana rahminden itibaren; ancak bununla ilgili nasıl delil göstereceğimden emin değilim – bireysel ve kolektif olarak hayattan, doğal dünyadan, yabanıldan, vahşi hayvanlardan, kadınlardan, çocuklardan, bedenlerimizden, duygularımızdan, kendimizden nefret edecek şekilde kültürlendik. Eğer dünyadan nefret etmediysek, onun gözlerimizin önünde yok edilmesine izin veremezdik. Eğer kendimizden nefret etmediysek, evlerimizin – ve bedenlerimizin – zehirlenmesine izin veremezdik.
On beşinci Önerme: Sevgi, pasifizm demek değildir.
On altıncı Önerme: Aslolan maddi dünyadır. Bu, ruhun var olmadığı anlamına gelmez, ne de maddi dünyanın her yerde olduğu anlamına gelir. Ruh bedenle birbirine karışıktır. Ayrıca gerçek eylemlerin gerçek sonuçları vardır. Bizleri bu karışıklıktan çıkarması için İsa'ya, Noel Baba'ya, Büyük Anne'ye veya Paskalya Tavşanı’na itimat edemeyiz. Bu karmaşıklık tanrının kaşlarını oynatması değil gerçekten bir karmaşıklıktır. Bu karışıklıkla kendi başımıza yüzleşmek zorundayız. Dünyada olduğumuz zaman boyunca – öldükten sonra başka bir yere gidip gitmesek de, ve burada yaşamaya mahkum edilip edilmesek de – Dünya esas gayedir. Önceliklidir. Evimizdir. Her şeydir. Bu dünya gerçek ve öncelikli değilmiş gibi düşünmek veya hareket etmek ahmakçadır. Hayatlarımızı gerçekmiş gibi yaşamamak aptalca ve acınası bir durumdur.
On yedinci Önerme: Kararlarımızı, eylemlerin bu iradeden ortaya çıkıp çıkmadığına, tarafsız gözlemcileri veya Amerikan halkını korkutup korkutmayacağına dayandırmak bir hatadır (veya belki de inkârdır).
On sekizinci Önerme: Günümüzdeki benlik duygumuz günümüzdeki enerji ve teknoloji kullanımımızdan daha sürdürülebilir değildir.
On dokuzuncu Önerme: Kültürün problemi her şeyden önemlisi doğal dünyanın kontrolünün ve suistimal edilmesinin savunulabilir olduğu inancında yatar.
Yirminci Önerme: Bu kültür içerisinde ekonomi – topluluğun refahı, ahlâk, etik, adalet, hayatın kendisi değil – sosyal kararları yönlendirir.
Yirminci Önermenin düzenlenmiş hali: Sosyal kararlar ilkin (ve çoğu kez yalnızca) bu kararların karar alıcıların ve onlara hizmet edenlerin mali servetlerini arttırıp arttırmayacağı temelinde belirlenir.
Yirminci Önermenin yeniden düzenlenmiş hali: Sosyal kararlar ilkin (ve çoğu kez yalnızca) bu kararların karar alıcıların ve onlara hizmet edenlerin gücünü arttırıp attırmayacağı temelinde belirlenir.
Yirminci Önermenin yeniden düzenlenmiş hali: Sosyal kararlar ilkin (ve çoğu kez yalnızca) hemen hemen tümüyle karar alıcıların ve onlara hizmet edenlerin hiyerarşinin altındakiler pahasına güçlerini ve/veya maddi servetlerini büyütmelerine yetkileri olduğu inancı üzerine kurulur.
Yirminci Önermenin yeniden düzenlenmiş hali: Eğer esas anlamını kavrarsanız – eğer geride bir anlam kaldıysa – sosyal kararlar ilkin bu kararların vahşi doğayı kontrol etmenin veya yok etmenin sonuçlarına ne derece iyi hizmet ettiği temelinde belirlenir.